ازدواج در ابیانه

ازدواج در ابیانه :

امر ازدواج با وسواس زیادی انجام میشده تا عروسی هرگز به طلاق کشیده نشود وشاید ضرب المسئل معروف باید هفت من روغن در چراغ بسوزد و پای آن به شور و بحث بنشینند تا یک ازدواج بی عیب ونقص صورت گیرد مصداق این ادعا باشد.
گزینه دو همسری در این روستا تقریباً وجود نداشته و به ندرت اتفاق افتاده و اگر مرد و زنی از دنیا می رفتند همسر وی معمولاً تن به ازدواج مجدد نمیداده است مهریه بالا بوده و شامل دو سوم دارایی مرد میشده است و شاید یکی از دلایل نادر طلاق در این روستا بوده ولی احتمالاً دلیل اصلی کم بوده طلاق شناخت مردم روستا از یکدیگر و باز بودن دست و اختیار تام پدر ومادر در انتخاب زوجه برای فرزند خود و استفاده از تجربه خویش در این امر مهم بوده است.

هارپاک

هارپاک آتشکده ای در ابیانه:

این اتشکده دروسط روستا و در دامنه ی کوهی با شیب تند قرار گرفته است و شامل سه طبقه است.اگر کمی به خصوصیات ساختمانی این اتشکده دقت کنیم متوجه می شویم که این بنا از عهد ساسانی به جای مانده است.عده ای نام این اتشکده را تغییر یافته‌ کلمه‌ی "هرپک"(herpak) که در گویش ابیانه ای ها به معنی  هارپاک که چهرهای بزرگ وبرتر در تاریخ هخامنشی وماد است نسبت می دهند.در هیچ نقطه ای از ایران اتشکده ای به این نام وجود ندارد اما دلیل وجود داشتن این اتشکده با این نام را در ابیانه را می توان پایبند بودن مردم این خطه به سنت هایشان دانست.

لباس مردان ابیانه

پوشاک مردان ابیانه: 

لباس محلی مردان ابیانه از اجزای زیر تشکیل شده است:

پیراهن: 

مردان ابیانه از پیراهن‌های مختلفی بنا به گرمی وسردی هوا استفاده می‌کنند.

تمون:

 شلوار مردان به رنگ مشکی بوده و دارای دو پاچه گشاد است که در قسمت پایین آن بر اساس مجرد یا متاهل بودن شخص استفاده‌کننده، با نخ مشکی تزئیناتی دوخته می‌شود (در صورت مجرد بودن گلدوزی‌هایی به شکل لوزی و در صورت متاهل بودن به صورت خط‌هایی صاف به دور پاچه‌ها دوخته می‌شود).

در گذشته شلوار مردان از پارچه‌ای به نام دبیت دوخته می‌شد و امروزه نیز شلوار بعضی از مردان سالخورده از این نوع پارچه می‌باشد اما در حال حاضر بیشتر از یک نوع پارچه پلاستیکی استفاده می‌شود.

لباس زنان ابیانه

لباس زنان:

لباس محلی زنان ابیانه عبارت است از پیراهن، شلیته، یل، روسری، سربند، چادرشب، جوراب و پاپوش یا گیوه

پیراهن: پیراهن بانوان ابیانه راسته و گشاد و قد آن تا بالای زانو می‌باشد. این پیراهن فاقد مچ در سرآستین بوده و یقه آن گرد است که در وسط چاکی تا حدود 10 سانتی‌متر پایین‌تر از دور کمر دارد. دور تا دور چاک، پیش‌سینه‌ای دوخته می‌شود که با پارچه‌ پیراهن متفاوت می‌باشد. روی این پیش‌سینه و در دو طرف چاک، با انواع نوارها و یا یراق‌ها تزئین می‌شود. در کنار نوارها پارچه‌های رنگارنگ را به صورت مثلث‌های دو لایه آماده نموده و این مثلث‌ها را در طول چاک، در کنار هم می‌دوزند. پای دامن پیراهن به وسیله انواع سوزن‌دوزی‌هایی تزئین می‌شود.

تصاویر روز های محرم

درب در ابیانه

« در» یعنی آغاز، یعنی ورود، یعنی تازگی. با گذشتن از یک در، در حقیقت از یک مرحله عبور می‌کنیم

و وارد مرحله تازه‌ای می‌شویم. و برای این ویژگی «در» است که ما آن را برای «تولد» برگزیدیم. چون این درها، سال‌های سال است که بر همان پاشنه قدیمی می‌گردند، اما هنوز و هر بار که از آن بگذری، شروع تازه‌ای را رقم می‌زنند.شاید مهم‌ترین انگیزه بشر از به کار گرفتن در، حفاظت و امنیت است. بشر هر گاه بنایی ‌ساخته، دری برای آن گذاشته و برای آن در قفلی درست کرده است.

از طرفی وجود در به‌منزله حریم و مرز است که گذر از آن ورود به حریم خصوصی محسوب می‌شود. در خانه‌های سنتی ایران دست‌کم چند در وجود داشت که مهم‌ترینش در ورودی خانه بود. این درها غالباً از چوب‌های کلفت ساخته می‌شد و بر آنها قفل‌های کلون‌دار قرار می‌دادند و برای تزیین روکوب‌های پرکاری رویشان می‌گذاشتند.ر خانه‌های قدیمی ایران چند در وجود دارد که البته مهم‌ترینش در ورودی است. یعنی اولین مرحله برای ورود به حریم خانه. جنس چوب، شکل در و تزیینات روی آن به اهمیت صاحب‌خانه یا خود خانه بستگی داشت.