این مراسم یک حرکت نمادین است برای تصویر کشیدن تشییع پیکر امام حسین(ع) که در شهرهای کویری مرکز ایران بویژه یزد و کاشان رواج دارد.
نخل عبارت است از اتاق کوچکی که دیواره های عمودی در دو طرف آن شبیه یک سرو است و از چوب و دیواره هایی شبکه دار ساخته می شود. نخل را با انواع پارچه، شال و ترمه می آرایند و در روزهای عزا مخصوصاً عاشورا آن را طی آدابی بر دوش می کشند و همراه عزاداران در شهر می گردانند و در پایان مراسم به جای اولش که معمولاً تکیه ای است، می آورند.
در کتاب «سرزمین من ایران» تالیف زیبا عرشی و نصرالله کسرائیان درباره این نخل نوشته شده: «نخل که اسکلتی چوبین است در روز تاسوعا با پارچه های رنگی و در روز عاشورا با پارچه های مشکی و زیورآلات نذری پوشانده می شود. درحالی که بر دوش مردان و پسران حمل و به وسیله دسته های عزادار دنبال می شود در محله ها و کوچه های روستای ابیانه گردانده می شود.
مردی که بر بالای نخل جای می گیرد، هدایت آن را برعهده دارد. در گذرگاه ها بر سر راه نخل، بز و گوسفند قربانی می کنند و اسپند می سوزانند. نخل را در برابر خانه هایی که نذر داشته یا در آن سال عزیزی را از دست داده باشند، بر زمین می گذارند. ساکنین دو محله بزرگ ابیانه که صاحب نخل هستند، در رقابتی آشکار سعی بسیار در باشکوه تر کردن مراسم خود دارند.
